[14] Matthew Quick - Wybacz mi, Leonardzie

Tytuł oryginału: Forgive Me, Leonard Peacock

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 408

Leonard Peacock kończy osiemnaście lat. Z tej okazji szykuje prezenty dla przyjaciół, goli głowę na łyso i zabiera do szkoły pistolet… Tego dnia zamierza rozliczyć się z przeszłością i dorosłymi, którzy go nie rozumieją. W świecie Leonarda nie ma miejsca na kompromisy, wszystko jest albo czarne, albo białe. Jak w starych filmach z Humphreyem Bogartem... Pif-paf!
„Wybacz mi, Leonardzie” to jedna z trzech powieści młodzieżowych Matthew Quicka. To książka o szukaniu zrozumienia i buncie przeciwko zasadom, którymi kierują się dorośli.

 

 

"Mam taką teorię, że z wiekiem tracimy zdolność do bycia szczęśliwym."

Twórczość Matthew Quicka zdążyłam już poznać, kiedy w Polsce ukazały się kolejno "Poradnik pozytywnego myślenia" i "Niezbędnik obserwatorów gwiazd". I kiedy dowiedziałam się, że zostały wydane kolejne jego powieści nie mogłam przejść obojętnie bowiem zakochałam się w jego stylu pisania i historiach, które wymyśla.

Książki autora są dość nietypowe, porusza w nich problemy, które tak naprawdę mogą dotknąć każdego i właśnie za to go cenię.

W "Wybacz mi, Leonardzie" poznajemy historię młodego chłopaka, który boryka się z odrzuceniem. Z jego życia po kolei zniknęli ojciec, przyjaciel i matka. Linda, bo tak ją nazywa, przeprowadziła się do Nowego Jorku, aby projektować ubrania zostawiając naszego bohatera samego i zbytnio się nim nie przejmuje.

Jego samego poznajemy w dniu osiemnastych urodzin, kiedy planuje zabić kolegę ze szkoły a później siebie samego. Zanim jednak to zrobi, pragnie dostarczyć prezenty poszczególnym ludziom i poznajemy historie z nimi związane także historia nie dzieje się w jednym czasie. Oprócz teraźniejszości i wspomnień możemy również przeczytać Listy z przyszłości, które były dla mnie na początku zaskoczeniem. Podczas czytania pierwszego z nich nie wiedziałam co o nich sądzić i kto tak naprawdę je napisał.

"Wtedy właśnie zrozumiałem, że prawda zazwyczaj nie ma znaczenia, a kiedy ludzie nabiorą fałszywego przekonania na czyjś temat, nie zmienią zdania niezależnie od poczynań tej osoby."

Leonard Peacock jest specyficzną osobą. Ma wyrobione zdanie na temat świata, z sąsiadem ogląda stare filmy z Bogartem, czasem urywa się ze szkoły, żeby obserwować najbardziej smutnych dorosłych z metra aż do ich pracy. Na jego temat można powiedzieć dużo, ale to, co pierwsze nasuwa mi się na myśl bo przeczytaniu tej książki, to że Leonard Peacock jest bardzo mądrym chłopakiem. Podczas całej książki dochodził do bardzo mądrych wniosków, również zadawał dużo pytań. Książka jest przesycona pytaniami retorycznymi, które wychodzą właśnie od niego.

Jest bardzo spostrzegawczy i na pewno nie zasłużył sobie na sytuację w życiu, w której się znalazł.

To, co bardzo mi się spodobało to były przypisy od samego Leonarda. Książka była przez to podzielona na jakby dwie płaszczyzny. Pierwsza to narracja właściwa, z całym tokiem zdarzeń, a druga to przypisy w których można poznać opinię, lub wyjaśnienie na temat danej rzeczy głównego bohatera. Jest to bardzo ciekawy zabieg, którego nie widziałam jak dotąd w żadnej książce.

Czyta się ją bardzo przyjemnie. Historia, jak już wcześniej wspomniałam, opiera się na wydarzeniach w czasie rzeczywistym, wspomnieniach, które pomagają nam zrozumieć postępowanie Leonarda i listy z przyszłości.

Książkę polecam wszystkim fanom Matthew Quicka, którzy jeszcze do tej pory jakimś cudem nie trafili na tę pozycję, ale również wszystkim ciekawym, którzy nie boją się zadawać pytań na, mogłoby się wydawać, ciężkie tematy, które również są ważne w życiu.

5/5