[32] Carina Bartsch - Zima Koloru Turkusu

Tytuł oryginału: Türkisgrüner Winter

Liczba stron: 456

Wydawnictwo: Media Rodzina

Druga część cyklu o Emely i Elyasie, parze studiujących w Berlinie dwudziestoparolatków, którzy – choć prowadzą usiane towarzyskimi i rodzinnymi przygodami życie – tęsknią za prawdziwą miłością.
Emely jest kompletnie zdezorientowana. Dlaczego Elyas, mężczyzna o turkusowych oczach, zniknął właśnie wtedy, gdy zdecydowała się mu zaufać? Na szczęście wciąż może liczyć na swojego tajemniczego, internetowego wielbiciela... Ale czy w końcu dojdzie do ich spotkania? Ciąg dalszy akademickiego romansu o tym, czy warto dawać drugą szansę trudnej miłości.

• Lato Koloru Wiśni •

Zafascynowana Latem Koloru Wiśni pobiegłam po drugą część do biblioteki jeszcze zanim zdążyłam przeczytać pierwszą. Ostatnie rozdziały popchnęły akcję do przodu i nie mogłam pozwolić sobie nawet na najmniejszą przerwę pomiędzy książkami. I kiedy myślałam, że pierwsza część jest dobra, zaczęłam zaczytywać się w drugiej. A rollercoaster uczuć, które odczułam podczas czytania tej książki jest nie do opisania. 

Początek jest dość naiwny. Już w tym momencie możemy odpowiedzieć sobie na pytanie, które gnębiło nas przez całą pierwszą część, oraz czego mogliśmy się już wcześniej domyślać. Emely jednak niczego nie rozumie, zastanawia się, czemu Elyas przestał się do niej odzywać i postanawia go sprowokować, a później upić się aż do (prawie) nieprzytomności. Czasem naprawdę zapominałam ile ta dziewczyna miała lat, bo charakterem przypominała nastolatkę, a nie 24 letnią kobietę.

Później akcja zaczyna się stopniowo rozwijać w dobrym kierunku i kiedy z pozoru wszystko jest poukładane, u Cariny Bartsch musi zacząć się walić. Bo przecież o czym można by było pisać przez prawie 500 stron, żeby nie było nudno ? 

Nastrój jaki towarzyszył mi przy czytaniu powieści jest nie do opisania. Autorka tworzy historię operując uczuciami głównych bohaterów, do których zdążyliśmy się przyzwyczaić, tak dobrze, że wszystko odczuwamy razem z nimi. Tak, jak pisałam wcześniej, bohaterowie są tak dobrze stworzeni, że wszystko, co im się przytrafia ma wpływ również i na nas. Nie można czytać tego z obojętnością.

Dodatkowo, dzięki temu, że książkę czyta się szybko, sunęłam przez kolejne strony z zapartym tchem, chcąc już poznać kolejne losy przede wszystkim dwójki głównych bohaterów, czekając na zakończenie. Chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, jak historia Emely i Elyasa się skończy. 

Nie mogłam prosić o lepsze podsumowanie całych dwóch książek jak ostatnie rozdziały te książki, gdzie akcja powoli się rozwiązuje. Moment, gdzie Elyas tłumaczy całą historię od początku do końca poruszyła mnie do końca. Dzięki temu mogłam zrozumieć wszystko lepiej przez co patrzę mniej krytycznie na Lato Koloru Wiśni i ten infantylnie głupi powód, przez który Emely wściekała się na Elyasa. Wyjaśniło to wiele spraw i nadało wspaniałego, wzruszającego zakończenia, którego z jednej strony się nie spodziewałam, ale z drugiej nie mogłam wyobrazić sobie lepszego.

Lato Koloru Wiśni i Zimę Koloru Turkusu polecam przede wszystkim na zbliżający się letni okres. Duologia może wydawać się z pozoru długa, ale czyta się ją bardzo szybko, więc mimo wszystko czasu z Emely i Elyasem może nie być tak długo jak się spodziewacie. Ja na pewno powrócę do niej jeszcze raz za jakiś czas. Zaczynając ją nie wiedziałam, że aż tak bardzo mi się spodoba.

4/5