[4] Rainbow Rowell - Eleonora i Park

Eleonora… nie sposób jej nie zauważyć: rude włosy, dziwne ciuchy. Czyta mu przez ramię. Uważa Romea i Julię za bogate dzieciaki, które dostawały wszystko, co chciały. Najbardziej nie lubi weekendów, bo spędza je bez niego.
Park… Dobrze mu w czerni. Denerwuje się, gdy musi prowadzić samochód w obecności taty. Uwielbia imię Eleonory i nie skróciłby go ani o sylabę. Wie, która piosenka jej się spodoba, zanim ona zacznie jej słuchać. Śmieje się z jej dowcipów, zanim ona dotrze do puenty.
Oto tocząca się w ciągu jednego roku szkolnego opowieść o dwojgu szesnastolatkach urodzonych pod nieszczęśliwą gwiazdą – dość mądrych, by zdawać sobie sprawę, że pierwszej miłości prawie nigdy nie udaje się przetrwać, ale na tyle odważnych i zdesperowanych, by dać jej szansę.

Książka zaciekawiła mnie, ponieważ wiele o niej słyszałam na zagranicznych portalach. O Rainbow Rowell zrobiło się głośno dzięki jej (jeszcze nie przetłumaczonej na polski) Fangirl. Eleonora i Park to jej druga książka dla młodzieży obok której trudno przejść obojętnie. Dlatego, gdy tylko zobaczyłam możliwość zamówienia jej przedpremierowo nie mogłam się powstrzymać i dodałam pozycję do koszyka.

Długo zajęło mi, aby w końcu po nią sięgnąć (głównie z powodu braku czasu), ale gdy w końcu to zrobiłam przeczytałam ją jednym tchem. Książka opowiada historię miłości dwóch szesnastolatków. Na kartkach powieści poznajemy pulchną, rudowłosą Eleonorę i w połowie pochodzenia Azjatyckiego miłośnika muzyki i komiksów Parka. Łączy ich przypadek. Eleonora jest nowa w okolicy i wchodząc do szkolnego autobusu nie ma gdzie usiąść. Trafia na miejsce obok Parka i na początku znajomości wcale się do siebie nie odzywają. Jednak to, co potem łączy tych dwoje jest wspaniałe.

Książkę czyta się przyjemnie, jednak od razu zaznaczam, że jest kierowana do trochę starszych czytelników ze względu na swoją wulgarność- zawiera dużą ilość przekleństw. Rainbow Rowell potrafi zbudować bohatera tak, aby czytelnicy zżyli się z nimi w trakcie czytania. Współczujemy im, cieszymy się z nimi, przyjmujemy ich porażki. Szczerze mówiąc przyłapałam się na tym, że niektóre fragmenty czytałam z otwartą buzią.

Współczułam Eleonorze, dziewczynie z rozbitego domu, której ojczym jest alkoholikiem i często pokazuje niechęć w stosunku do niej. Jest bardzo skryta, nieśmiała i rozumiem jej zachowanie, jednak mimo tego w niektórych momentach irytowało mnie.

Park natomiast może się wydawać przeciwieństwem dziewczyny. Pochodzi z domu w którym niczego nie brakuje, ma kochających rodziców, przyjaciół. Chce dla Eleonory jak najlepiej mimo że dziewczyna nie może tego czasem zrozumieć oraz w niektórych przypadkach tej pomocy nie chce.

Rozdziały w książce przeplatają się pomiędzy sytuacje z punktu widzenia Eleonory i Parka. Nie wiem, czy tylko mi wydawało się, że postaci są do siebie podobne charakterem. Tak jak wspomniałam wcześniej czyta się ją bardzo przyjemnie i szybko. Historia wzrusza, jest to jedna z tych które zapadają w pamięć, ale nie jestem pewna, czy sięgnę po nią jeszcze raz kiedy znam już cały bieg wydarzeń.

Niepotrzebnie moim zdaniem na samym początku książki zostaje zdradzone zakończenie, niechętnie czyta się spoilery. Mimo wszystko pozycja ta bardzo mi się spodobała.

5/5